BĄDŹ WDZIĘCZNY
MODLITWA DZIĘKCZYNIENIA I UWIELBIENIA
1. Już jako dzieci uczymy się wyrażać wdzięczność. Często widzimy, jak młoda mama uczy wdzięczności dziecko, mówiąc „podziękuj”, gdy dziecko dostanie jakiś prezent. Wdzięczność powinniśmy okazywać także – a może przede wszystkim – Bogu. We wszystkich religiach świata znana jest modlitwa dziękczynienia za otrzymane dary. Autor biblijnej Księgi Mądrości napisał: „w dziękowaniu Tobie trzeba wyprzedzać słońce i wobec Ciebie stawać o świtaniu” (Mdr 16, 28).
2. Żyjąc wiarą, człowiek wie, że wszystko, co posiada, jest darem miłości Boga. Z wdzięcznością więc przyjmuje wszystko z rąk dobrego Ojca. „Każde wydarzenie i każda potrzeba mogą stać się motywem i przedmiotem dziękczynienia” (KKK 2638) – czytamy w Katechizmie Kościoła Katolickiego. Dlatego też chrześcijanin dziękuje Bogu za dar swego istnienia, za dar stworzonego świata, za dar życia i za tych, którzy pośredniczyli w przekazywaniu mu życia, za rodziców, za całe piękno przyrody, za dar drugiego człowieka i przyjaźń. Dziękuje również za dar różnych wydarzeń życiowych, które nie zawsze rozumie, lecz wierzy, że Bóg nimi kieruje.
Chrystus uczył wdzięczności. Wymowne w tym względzie jest wydarzenie z uzdrowieniem dziesięciu trędowatych: kiedy tylko jeden z nich powrócił, aby podziękować, Jezus zapytał: „Czy nie dziesięciu zostało oczyszczonych? Gdzie jest dziewięciu?” (Łk 17,17). Kościół przejął postawę Chrystusa i Jego pouczenie o wdzięczności. Szczególną modlitwą dziękczynienia, którą składa Kościół, jest Eucharystia. Kościół „celebrując Eucharystię, ukazuje się i staje bardziej tym, czym jest” (KKK 2637).
Do wdzięczności wielokrotnie zachęcał św. Paweł. Pisał: „w każdym położeniu dziękujcie, taka jest bowiem wola Boża w Jezusie Chrystusie względem was” (1 Tes 5, 18); „bądźcie wdzięczni (…) wszystko [czyńcie] w imię Pana Jezusa, dziękując Bogu przez Niego” (Kol 3,15-17); „trwajcie gorliwie na modlitwie czuwając na niej wśród dziękczynienia” (Kol 4, 2).
3. Z wdzięczności rodzi się uwielbienie. Modlitwa uwielbienia jest taką „formą modlitwy, w której człowiek całkiem bezpośrednio uznaje, iż Bóg jest Bogiem” (KomKKK 556); „wysławia Go dla Niego samego, oddaje Mu chwałę nie ze względu na to, co On czyni, ale dlatego że ON JEST” (KKK 2639). Uwielbienie uczy nas zawierzenia, uczy trwać w obecności Boga i wciąż kierować ku Niemu spojrzenie, uczy dochowania wierności w czasie prób życiowych.
W modlitwie uwielbienia ważna jest znajomość Boga, wiedza o Nim, która daje mi pewien zasób pojęć, twierdzeń, którymi mogę się posłużyć w tej modlitwie. Jeśli rozpoznaję Boga i Jego działanie, wtedy mogę Go uwielbiać. Aby więc modlitwa uwielbienia mogła się rozwijać w naszym życiu, musimy poznawać Pana Boga, ciągle postępować w poznawaniu Go. Modlitwa uwielbienia jest przecież zachwytem nad tym, kim Bóg jest i co czyni.
Zawsze mamy powód, aby uwielbiać Boga. Modlitwa uwielbienia jest powołaniem każdego człowieka. Wszyscy jesteśmy powołani do tego, by uwielbiać Boga, bo wszyscy zostaliśmy przez Niego stworzeni i odkupieni. Maryjny hymn „Magnificat” (Łk 1,46-55), jedna z najbardziej znanych modlitw biblijnych, obecna w liturgii Kościoła, to przykład modlitwy uwielbienia. Odmawiając go lub śpiewając modlimy się z Maryją, która doświadczyła w swoim życiu działania Pana Boga, zobaczyła też Boga działającego w otaczającym ją świecie.
Jak często dziękuję Bogu za wszystko, co mi daje? Czy z wdzięcznością uczestniczę w Eucharystii, która jest szczególną modlitwą dziękczynienia? Czy dostrzegam wielkie dzieła Boga i uwielbiam Go?
4. Zapamiętajmy: Przedmiotem modlitwy dziękczynienia może być każda radość i każdy trud, każde wydarzenie i każda potrzeba (por. KomKKK 555). Dziękować Bogu powinniśmy przez całe życie i w każdym położeniu (por. l Tes 5,18). Modlitwa uwielbienia, całkowicie bezinteresowna, wznosi się do Boga; wysławia Go dla Niego samego, oddając Mu chwałę nie ze względu na to, co On czyni, lecz dlatego, że On jest (por. KomKKK 556).
Ks. Janusz Kochański
(źródło: katechetyczny.diecezjaplocka.pl)
=> Żyć w uwielbieniu -Bernard Georges -Żyć w uwielbieniu znaczy uświadamiać sobie, do czego zostaliśmy stworzeni. Książka ta prawdziwie pomaga trwać w obecności Boga, pozwala nam wejść w uwielbienie; kiedy kieruje nim Duch Święty, staje się ono prawdziwą drogą wzrastania i pogłębienia. Dla autora uwielbienie jest czymś znacznie więcej niż zwykłą modlitwą, jest sztuką życia….
MODLITWA DZIĘKCZYNNA
Bóg osobowy oczekuje odpowiedzi od człowieka osoby. Wdzięczność za dar, łaskę to naturalna odpowiedź.
1. W Starym Testamencie Bóg skarży się na brak wdzięczności ze strony Ludu
wybranego.
Odbywają się jednak ofiary dziękczynne: „Kiedy będziecie składać dla Pana ofiarę dziękczynną, składajcie ją tak, aby była przyjęta” (Kpł 22, 29; 7, 12-15; 2Krn 29,3ł;33,16;Jr33,11).
Wznoszone są także modlitwy dziękczynne, zwłaszcza po powrocie z niewoli babilońskiej do Jerozolimy lewici „kierowali śpiewaniem hymnów dziękczynnych” i śpiewały chóry dziękczynne. (Ne 11, 17; 12, 8. 31. 38. 40. 46) Podobnie w czasach machabejskich „hymnami i pieśniami i dziękczynnymi wychwalali Pana” (2 Mch 10,38).
Najwięcej dziękczynienia płynie do Boga w psalmach: „Śpiewajcie pieśń dziękczynną Panu” (Ps 147, 7). A Mądrość poucza, że „w dziękczynieniu Tobie [Bogu], trzeba wyprzedzać słońce” (Mdr 16,28).
2. Postępowanie dziękczynne Chrystusa.
Jezus Chrystus po uzdrowieniu dziesięciu trędowatych skarży się na niewdzięczność aż dziewięciu spośród dziesięciu uzdrowionych (Łk 17, 11-19). Nie pochwala też dziękczynienia faryzeusza, który mówił: „Boże dziękuje Ci, że nie jestem jak inni ludzie...” (Łk 18,11), ze względu na pychę i pogardę dla innych.
Sam zwraca się do Ojca z dziękczynieniem. Gdy podejmuje się nakarmienia ludu: „A wziąwszy siedem chlebów, odmówił dziękczynienie, połamał i dawał uczniom, aby je rozdzielali” (Mk 8,6; Mt 15,36; J 6,11.23.). Podobnie przy wskrzeszeniu Łazarza. „Usunięto więc kamień. Jezus wzniósł oczy do góry i rzekł: »Ojcze, dziękuje Ci, żeś Mnie wysłuchał…« To powiedziawszy zawołał donośnym głosem: »Łazarzu, wyjdź na zewnątrz«.„(J 11,40-43)
Tak więc Jezusowe cuda rozmnożenia chleba, wskrzeszenia, przeistoczenia eucharystycznego dokonywane są przez dziękczynienie.
3. Dziękczynienie w Kościele
a. Wzór św. Pawła.
Św. Paweł rozpoczyna swoje listy dziękczynieniem Bogu:
„Bogu mojemu dziękujewciąż za was...”(1 Kor 1,4)
„Dziękuje Bogu mojemu, ilekroć was wspominam…” (Flp 1,3)
„Z radością dziękuję Ojcu...”(Kol 1,12; 3,17)
„Zawsze dziękuje Bogu za was wszystkich…” 1 Tes 1,2; por. 2Tes 1,3; 2 Tm 1,3; Firn 4;
„Nie zaprzestaję dziękczynienia...” Ef 1,16.
Przekazuje doświadczenie dziękczynienia z Wieczerzy Pańskiej:
„Pan Jezus tej nocy, kiedy został wydany, wziął chleb i dzięki uczyniwszy połamał i rzekł...” (1 Kor 11,23-24).
W czasie wędrówki jako więzień do Rzymu, w czasie burzy na morzu, Paweł zwraca się do żeglarzy i żołnierzy:
„Proszę was, abyście się posilili; bo to przyczyni się do waszego ocalenia; nikomu bowiem z was włos z głowy nie spadnie. Po tych słowach wziął chleb, złożył Bogu dziękczynienie na oczach wszystkich i ułamawszy zaczął jeść. Wtedy wszyscy nabrali otuchy i posilili się.” (Dz 27, 34-36)
Paweł także dziękuje za charyzmat języków:
„Dziękuję Bogu, że mówię językami lepiej od was wszystkich” (1 Kor 14,18) oraz za:
- apostolstwo Tytusa: „A Bogu niech będą dzięki za to, że wszczepił te troskę o was w serce Tytusa” (2 Kor 8,16);
- błogosławione skutki zbiórki: „Dzięki Bogu za Jego dar niewypowiedziany” (2 Kor 9,11-15),
- za udręki życia apostolskiego: „Wszystko to bowiem dla was […] przez dziękczynienie wielu” (2 Kor 4,15).
Owoce apostolstwa Pawła skłaniają jego samego do dziękczynienia za życie chrześcijan: „Na samym początku składam dzięki Bogu mojemu przez Jezusa Chrystusa za was wszystkich, ponieważ o wierze waszej mówi się po całym świecie” (Rz 1,8).
b. Chrześcijanie. Przez Apostoła Narodów – tak przykładem, jak wezwaniami
chrześcijanie są zaproszeni do dziękczynienia:
„Napełniajcie się Duchem, przemawiając do siebie wzajemnie w psalmach i hymnach, i pieśniach pełnych ducha, śpiewając i wysławiając Pana w waszych sercach. Dziękujcie zawsze za wszystko Bogu Ojcu w imię Pana naszego Jezusa Chrystusa! „(Ef 5,18-20)
„Pan jest blisko! O nic się zbytnio nie troskajcie, ale w każdej sprawie wasze prośby przedstawiajcie Bogu w modlitwie i błaganiu z dziękczynieniem!” (Flp4,5-6)
„I wszystko, cokolwiek działacie słowem lub czynem, wszystko [czyńcie] w imię Pana Jezusa, dziękując Bogu Ojcu przez Niego.” (Kol 3,17)
„Trwajcie gorliwie na modlitwie, czuwając na niej wśród dziękczynienia.” (Kol 4,2)
„Zawsze winniśmy dziękować Bogu za was, bracia umiłowani przez Pana.” (2Tes2,13;lTes2,13)
„W każdym położeniu dziękujcie, taka jest bowiem wola Boża w Jezusie Chrystusie względem was.” (1 Tes5,18)
„Zalecam więc przede wszystkim, by prośby, modlitwy, wspólne błagania, dziękczynienia odprawiane były za wszystkich ludzi.” (1 Tm 2,1)
„Wszystko co Bóg stworzył jest dobre, i niczego, co jest spożywane z dziękczynieniem, nie należy odrzucać.” (1 Tm 4,3-4)
c. Rola modlitwy dziękczynienia.
Słowo Boże wzywa do stałego dziękczynienia, to ma być postawa życia chrześcijańskiego, trwanie w dziękczynieniu.
Prośba z dziękczynieniem skierowana do Boga, to jej spełnienie, to wyraz wiary, ćwiczenie wiary, nauka wiary.
Dziękczynienie poprzez Eucharystię jest w centrum życia chrześcijańskiego.
W Biblii dziękczynienie związane jest często z uwielbieniem.
Różnica jest jednak zasadnicza:
- modlitwa uwielbienia ma za przedmiot Boga to kim On j est.
- modlitwa dziękczynna ma za przedmiot Boga – i to, co On czyni. Wielbimy wprost „Boga samego”, podczas gdy dziękujemy „za”. Modlitwa dziękczynienia uczy nas otwierać oczy na wszystko, co Bóg uczynił i czyni w historii ludzkości.
Mamy dziękować „za wszystko” (1 Tes 5,18):
- za dary, łaski, powodzenie, spełnienie próśb, oczekiwań, za wszystko co radosne;
- za rzeczy nieprzewidziane, cierpienia, choroby, niesympatycznych ludzi;
- za wszystko co, odczytujemy jako zgodne z wolą Bożą.
Dziękczynienie jest siłą, „zbroją ducha„, zwycięstwem, pokonaniem nieprzyjaciół. Dlaczego? Bóg, do którego się zwracamy, jest miłością i kocha nas, zawsze, nie tylko wówczas, gdy wszystko się udaje, jest w porządku, szczęśliwie; ale także, gdy według naszego rozumienia jest źle. Jeżeli „za wszystko” dziękujemy Bogu, to On „współdziała we wszystkim” dla naszego dobra (Rz 8,28).
Dziękczynienie, to zawsze ćwiczenie naszej wiary, próba wiary, umacnianie się w wierze, która prowadzi do Domu Ojca, nieba. Niebo będzie pełne dziękczynienia (Ap 4,9; 11,17). „Błogosławieństwo i chwała, i mądrość, i dziękczynienie, i cześć, i moc, i potęga Bogu naszemu na wieki wieków! Amen.” (Ap 7,12)
4. Dziękczynienie Jana Pawła II
„Dziękujemy Bogu za Jego Istnienie: za to, że jest Bogiem, za Jego Bóstwo, za Jego Wszechmoc i Świętość, za Prawdę i Miłość, za odwieczny plan zbawienia człowieka i świata.
Dziękujemy Ojcu za Syna i Ducha Świętego. Dziękujemy Synowi za Ojca. Dziękujemy Duchowi Świętemu za to, że z miłości Ojca i Syna stał się Darem niestworzonym; źródłem wszystkich darów stworzonej Łaski.
Dziękujemy za wszystko, co jest dziełem i owocem samej Łaski, przez co życie wewnętrzne Boga samego staje się udziałem ludzkich dusz (por. Ef 3,17-19).
Dziękujemy Bogu za to, że jest Bogiem: za tę absolutną Pełnię, jaką jest On sam.
Dziękujemy za łaskę i świętość. W szczególności za łaskę i świętość, która na przestrzeni pokoleń stawała się, i nadal się staje, udziałem synów i córek tej ziemi (por.Syr50,22).
Dziękujemy wreszcie za to, że nam, ludziom, pozwala Bóg uczestniczyć w mesjańskim posłannictwie Jezusa Chrystusa, swojego odwiecznego Syna, który stał się Człowiekiem.
Dziękujemy, że nas uczynił Ludem Bożym, a posłannictwo nasze na ziemi naznaczył znamieniem kapłańskim, prorockim i królewskim, przez udział w posłannictwie samego Chrystusa. Dzięki składamy i chwalimy Boga, naszego Ojca, za wszystkie rodziny chrześcijańskie a jest ich bardzo wiele, które słuchają tych życiodajnych słów Jezusa Chrystusa, Jego Syna: »Tak niech świeci wasze światło przed ludźmi, aby widzieli dobre wasze uczynki i chwalili Ojca waszego, który jest w niebie« (Mt5,16).” (Kanada, 12..DC. 1984)
(źródło: www.slupsk.salezjanie.pl)
=> Modlitewnik dla mężczyzn – Jest to pięknie wydany zbiór starannie dobranych modlitw, które mogą okazać się przydatne mężczyznom w każdym wieku. Teksty te mogą okazać się pomocne każdemu, gdy zapragnie zwrócić się do Boga, a zabraknie mu własnych słów…
Modlitwa uwielbienia
Będę Cię chwalił, Panie, mój Boże,z całego serca mojego (Ps 86, 12).
W Piśmie św. znajduje się około 540 zachęt i nakazów odnoszących się do uwielbienia Boga. Słowo Boże zaleca chwalić Pana, oddawać Mu cześć, wywyższać Go, błogosławić, dziękować, radować się Nim, grać Mu na bębnach, harfach, lirach, wznosić okrzyki i czynić radosny zgiełk na cześć Pana.
Zostaliśmy stworzeni na “obraz i podobieństwo” Boga, ponieważ Bóg chciał, abyśmy dzielili Jego życie – życie Ojca, Syna i Ducha Świętego. Dał nam umysł, którym możemy Go poznać. Dał nam wolę i uczucia, dzięki którym możemy Go kochać i odczuwać Jego miłość. Dał nam duszę wieczną, byśmy mogli na zawsze z Nim pozostawać. Bóg stworzył ludzi, by mogli wznosić swoje serca ku chwale i wspaniałości Trójcy Przenajświętszej. Naszym przeznaczeniem jest sławić i wielbić Jezusa, gdyż w Nim dostąpiliśmy udziału my również, z góry przeznaczeni zamiarem Tego, który dokonuje wszystkiego zgodnie z zamysłem swej woli po to, byśmy istnieli ku chwale Jego majestatu – my, którzyśmy już przedtem nadzieję złożyli w Chrystusie (Ef 1, 11-12). Wielbiąc, wznosimy się do wysokości tronu Bożego, gdzie w Jego obecności nasze umysły mogą zostać oświecone prawdą. Prawdy, które wyznajemy naszymi ustami pomagają nam wgłębić się i zakorzenić w miłości, którą jest Bóg. Uwielbienie sprowadza serce i umysł do odpowiedniego poziomu relacji z Bogiem, uświadamiając człowiekowi, kim On w rzeczywistości jest. Dlatego słowo Boże zachęca: Gdy wychwalać będziecie Pana, wywyższajcie Go, ile tylko możecie, albowiem i tak będzie jeszcze wyższym, a gdy Go wywyższać będziecie, pomnóżcie siły, nie ustawajcie, bo i tak nie dojdziecie do końca (Syr 43, 30).
Prawdziwa modlitwa uwielbienia nie rodzi się w emocjach, ale jest konsekwencją autentycznej relacji z Jezusem – naszego poddania się, posłuszeństwa Jemu i miłości do Niego. Ewangelia św. Mateusza powiada: Bo z obfitości serca mówią usta (Mt 12, 34). Zawartość serca decyduje o treści wypływającej z niego modlitwy.
ks. Piotr Prusakiewicz CSMA (ktozjakbog.religia.net)
Pewien chłopiec bardzo chciał mieć rower, a więc co robi? Prosi o to swojego tatę. „Tato, proszę, tak bardzo chciałbym mieć rower!” To jest modlitwa próśb. Czasami trzeba być w niej bardzo wytrwałym. Po mniej lub bardziej usilnych próśbach dziecko dziękuje swojemu tacie: to jest modlitwa dziękczynienia. Potem chłopiec wsiada na rower, pedałuje z całego serca i ze wszystkich sił i jadąc pędem, mówi sobie: „Mój tata jest super, mój tata jest najlepszy ze wszystkich!” To jest modlitwa uwielbienia. A potem, kiedy już nie znajduje słów, aby wyrazić jaki genialny jest jego tata i wyrazić swoją radość, śpiewa. I to jest śpiew w językach. Kiedy już sobie pojeździł, zatrzymuje się na ładnej polanie i zsiada z roweru. Jest tak bardzo zadowolony, że mówi sobie: „Naprawdę mój tata jest bardzo fajny.” To jest modlitwa myślenia. I wreszcie widząc młodszego braciszka, który jeszcze nie umie jeździć na rowerze, ale bardzo chciałby mieć trzykołowy rowerek, prosi więc tatę o rowerek dla brata: to jest modlitwa wstawiennicza.
